Tekst Dyktanda 2017

Weźżeż, człowieku, przestań no gadać głośno albo w ogóle się pohamuj

Jak by to wyglądało, gdyby ni stąd, ni zowąd w stosiedemdziesiątcedziewiątce albo pięćsetcedwójce bądź długiej jak wąż cętkowany boa dwudziestceczwórce wszyscy jak jeden mąż zaczęli naraz rozmawiać przez iPhone’y?!

Tożby owo mocno ponadstandardowe zachowanie ludzi było na pewno nie do zniesienia, a kierowca i motorniczy chybaby musieli zatrzymać autobus i tramwaj na arcyruchliwym rondzie Grzegórzeckim czy al. 3 Maja i wszystkich wyprosić, boby się nie dało prowadzić pojazdu.

Tak źle jeszcze na szczęście nie jest, a to dlatego, że superkulturalnych pasażerów wiedzących o tym, że nierozmawianie przez telefon w środkach komunikacji miejskiej należy po prostu do dobrego tonu i stanowi normę savoir-vivre’u, bywa na razie więcej.

W Krakowie nikt jeszcze ekstrauchwałą nie zakazał rozmów przez telefon w tramwajach i autobusach, ale niewykluczone, że radni pójdą niezadługo śladami kolegów z Białegostoku i wkrótce to naprawdę zrobią.

Nieraz mimowolnie staję się świadkiem sytuacji, gdy starsze osoby są zniesmaczone i jakżeż zirytowane megagłośnym trajkotaniem o duperelach zadowolonych z siebie młodych ludzi.

„Panie – grzmiał niedawno siedemdziesięcioipółletni na oko jegomość do współpasażera siedzącego obok. – Nie dość, że za nic mają obecność ludzi, to jeszcze te śmichy-chichy, ochy i achy, a nierzadko wypowiadane bezeceństwa. Żadna nie powie na zakończenie rozmowy: do widzenia, część, do jutra słodziutka, dobranoc, tylko zawsze: no to pa, pa albo heja, hejka, nara, siema, siemka”.

Niejeden hożo wyglądający młodzian i niejedna prawie że top modelka niesłusznie mniemają, że żmudny niekiedy czas jazdy autobusem bądź tramwajem należy sobie obowiązkowo, ani chybi umilić niecierpiącą zwłoki rozmową z koleżanką, z którą rozstało się dosłownie minut wcześniej, ale nie opowiedziało o hiperważnej sprawie.

Bogu ducha winni współpasażerowie dowiadują się wówczas, chcąc nie chcąc, o kwestiach najrozmaitszych.

Na przykład o tym, że Paulina okazała się jednak straszną babą jędzą (a. babą-jędzą), gdyż nie powiedziała najbliższej psiapsióle o potajemnym rendez-vous z przystojniakiem z nauk o bezpieczeństwie o bladoniebieskich oczach, podobnym do Brada Pitta. Innym razem jakaś Karolina zdradza bez żenady, że miała tej nocy świetny seks, i podaje nawet kilka szczegółów.

Na niewiele zdała się – jak widać – (albo zdała się, jak widać,) akcja Weźże, gadaj ciszej prowadzona przed trzema laty przez Zarząd Infrastruktury Komunalnej i Transportu krakowskiego magistratu. Urzędnicy apelowali jedynie o to, by ograniczyć do minimum rozprawianie głośno przez telefon podczas jazdy środkami komunikacji miejskiej. Na darmo…

Mam nadzieję, że dobrze wychowani studenci UP w Krakowie, a przede wszystkim uczestnicy VII Ogólnouczelnianego Dyktanda o tytuł Mistrza Ortografii Uniwersytetu Pedagogicznego im. Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie do tego grona rozmawiaczy nie należą. I nie stoją w drzwiach, tarasując innym wsiadanie i wysiadanie.